TRZY NA CZY. ANDRZEJ AZYAN (66 lat) – od blisko ćwierć wieku wiceprezes zabrzańskiego oddziału Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich. Jest absolwentem Uniwersytetu Śląskiego (filologia polska) i Uniwersytetu Warszawskiego (dziennikarstwo). Początkowo pracował jako nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 5 w Zabrzu, a od końca lat 70. do dziś jest dziennikarzem Dziennika Zachodniego (dział miejski, później sportowy). Żonaty, ma dwie dorosłe córki. Zainteresowania: muzyka klasyczna, Lwów, sport i marynistyka.

 - Czy czujesz się bardziej lwowianinem czy zabrzaninem?

- Od urodzenia mieszkam w Zabrzu, jednak Lwów jest mi równie bliski. Sentyment do tego pięknego miasta wszczepili mi rodzice, którzy musieli je opuścić w 1945 roku. Przywieźli ze sobą sporo pamiątek i często o nim opowiadali. Tato pracował w straży pożarnej w Zabrzu, podobnie jak przed wojną we Lwowie. Zmarł w 1958 roku. Byłem wielokrotnie we Lwowie, w tym dwa razy z mamą, która oprowadzała mnie po mieście moich przodków. Choćby z tego względu mam w sercu zarówno Zabrze, jak i Lwów.

- Czy jako Towarzystwo Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich w Zabrzu pomagacie Polakom na Kresach i dbacie o pozostawione tam dziedzictwo naszych przodków?

- Nasz oddział powstał w 1989 roku, kilka miesięcy po utworzeniu towarzystwa w Polsce. Jego prezesem został Andrzej Michniewski, a ja jego zastępcą i tak jest do dziś. W miarę możliwości staramy się pomagać Polakom mieszkającym we Lwowie i na Kresach. Co roku z okazji kolejnych rocznic obrony Lwowa, zebraną podczas mszy świętej kolektę, przeznaczamy na potrzeby Polaków mieszkających na Ukrainie. Organizujemy też zbiórki książek, odzieży. Do niedawna zapraszaliśmy dzieci z Kresów na wakacyjny wypoczynek, ale nasze szeregi mocno skurczyły się w ostatnich latach, a więc i możliwości finansowe też.

- Czy(m) dla kresowiaków osiadłych w naszym mieście są czczone w sobotę wydarzenia?

- Rocznica obrony Lwowa przed ukraińskimi nacjonalistami, przypadająca dzień wcześniej (22 listopada) jest nie tylko przypomnieniem tamtych bolesnych chwil, ale także możliwością złożenia hołdu bohaterom walczącym o Polskę oraz okazją do spotkania i snucia wspomnień z lat młodości. I choć jest nas coraz mniej, pocieszający jest fakt, że tematyką tą interesuje się coraz więcej młodych ludzi, nie tylko dzieci kresowiaków i lwowiaków, ale ich wnuków i prawnuków. Młodzi mają łatwiejsze zadanie, niż nasze pokolenie, czy pokolenie wysiedlonych, którzy w wielu przypadkach do śmierci nie mogli odwiedzić kraju dzieciństwa. Otwarcie granic i ułatwienia związane z rewolucją technologiczną ostatnich lat, dają im nieograniczone możliwości podróżowania i poznawania rodzinnych stron przodków. Sprzyjają temu też dobre stosunki z Ukrainą.