TRZY NA CZY. ROMAN STARAK (86 lat) – pochodzi z Tarnopola, ale całe powojenne życie związał z Zabrzem i kilkoma śląskimi uczelniami, na których wykładał sztuki plastyczne. Uprawia przede wszystkim grafikę, ale także rysunek i malarstwo. Był wielokrotnie nagradzany i wyróżniany na różnych konkursach i ekspozycjach. Uczestniczył w wielu wystawach krajowych i zagranicznych, także poza Europą (jego prace są nawet w muzeum w Brazylii i Kanadzie). Mówi się o nim jako o nestorze śląskiej grafiki. Jego wystawę można było zobaczyć w MOK Guido.

- Czy Opowieść o Śląsku to cykl, czy raczej luźne prace które łączy pewien styl, kreska oraz stosowanie niemal wyłącznie czerni i bieli?

- Na wystawie w Miejskim Ośrodku Kultury Guido pod tym tytułem są starsze grafiki i najnowsze dzieła wykonane techniką linorytu. One wszystkie są o Śląsku, ale to nie jest cykl powstały w jednym czasie czy ukazujący jakieś określone obiekty np. kościoły czy ratusze. Są to raczej impresje powstałe z oglądania regionu. A oglądam go z okien różnych środków lokomocji od wielu, wielu lat, bo przecież z Zabrza, gdzie mieszkam, z którego podróżuję lub podróżowałem niemal codziennie do Katowic na Akademię Sztuk Pięknych. To są takie moje impresje na temat ogólnej urbanistyki, choć są tutaj także dzieła zainspirowane konkretnymi miejscami w Zabrzu.

- Czy nasz region jest dla pana wyłącznie czarno-biały?

- Ja stosuję technikę wykorzystującą czerń na bieli, ale proszę zobaczyć, ile tu jest odcieni, ile różnych szarości. Pomiędzy tą czernią i bielą postrzeganą od razu na pierwszy rzut oka jest wiele... koloru. On jest tam gdzieś ukryty w środku, bo Śląsk tylko z pozoru jest czarno-biały, przynajmniej taki był, a w środku jest wielobarwny. Trzeba się przyjrzeć. Głównie jednak w mych grafikach rzeczywiście dominuje kompozycja, kształt i kreska, a nie wielobarwność.

- Czy tworzy pan systematycznie czy pod wpływem impulsu?

WIĘCEJ W GŁOSie nr 17 / 2015