TRZY NA CZY. ADAM RABCEWICZ (56 lat) – ma ponad 20-letnie doświadczenie w zawodzie kinooperatora, choć mierzył się z taśmą filmową i projektorami z przerwami. W międzyczasie pracował w dziale mierniczym nieistniejącej kopalni Pstrowski, był taksówkarzem, a nawet sprzedawał lody na plaży w Mielnie! Jako operator pracował również w dawnym kinie Apollo (przy ul. 3 Maja w Zabrzu), katowickich Rialto i Bajce. Prywatnie szczęśliwy dziadek wnuczki Lenki.

- Czy kinooperator zajmuje się tylko obsługą projektora?

- W żadnym wypadku! Moim zadaniem jest także przygotowanie taśmy filmowej, która przychodzi do nas w kilku pudełkach. Wpierw odcinam rozbiegówki, czyli pustą taśmę zaczynającą każdą rolkę. Potem zbieram wszystkie części w całość na cewach, czyli szpulach, które podają film projektorowi. Co ważne – jedna mieści około godziny filmu, więc jak łatwo policzyć cele są dwie, czasem nawet trzy. Dlatego też mamy dwa projektory, a ja – kiedy zobaczę specjalny znak na emitowanym filmie – muszę włączyć drugą maszynę w odpowiednim momencie. Widz nie ma prawa się w tym zorientować. A po wszystkim trzeba przewinąć film, ewentualnie ponownie rozdzielić go na mniejsze pudełka. To też jest czasochłonne, bo rolki w sumie mieszczą… ponad trzy kilometry taśmy!

- Czy projektory kina Roma to niezawodne maszyny?

- Zostały wyprodukowane w Łodzi jeszcze w latach 70. Projektor nie jest jakoś wyjątkowo awaryjny sprzęt, ale wiadomo każda maszyna z czasem musi się zużyć. Najczęściej przepalają się lampy ksenonowe - które rzucają obraz na ekran - lub psują sprzęgła w mechanizmie przewijającym film. Niestety trudno jest teraz pójść do sklepu i kupić potrzebne części, więc musimy je organizować z innych źródeł. Bardzo pomocni są koledzy–kinooperatorzy z odłożonymi zapasami. No i pracownik kina, Waldek Taranowski, złota rączka, często potrafi coś dorobić lub dopasować.

- Czy pracownik kina ma jeszcze ochotę w ogóle oglądać filmy...?

- Właśnie dzięki pasji do filmów trafiłem do tego zawodu! Jeszcze jako dziecko odwiedzałem właśnie Romę i podglądałem pracowników. Potem udało mi się zatrudnić jako pomocnik operatora, a mając już jakieś doświadczenie, wysłano mnie na roczny kurs kinooperatora do Wrocławia. Kiedy więc dziewięć lat padał propozycja zatrudnienia w odradzającej się Romie, nie wahałem się nawet chwili. Zawsze oglądam każdy nowy film, który wyświetlam. Uwielbiam między innymi filmy Wojtka Smarzowskiego, choć Drogówki jeszcze nie widziałem, bo kopia filmu do nas nie dotarła. A do multipleksów nie chodzę. Brakuje mi tego klimatu…