WSPOMNIENIE. Wciąż nie wiadomo, kiedy dokładnie odbędzie się pogrzeb zmarłej w minioną sobotę Elżbiety Adach (dla znajomych Hani), ikony walki o prawa lokatorów pohutniczych mieszkań w Zabrzu, sprzedanych w prywatne ręce jak żywy inwentarz. Wedle naszych nieoficjalnych informacji, trudność z zaplanowaniem ceremonii polega na tym, że najbliżsi zmarłej sami borykają się z problemami zdrowotnymi i kwarantanną.

Elżbieta Adach - była radna miejska trzech kadencji z ramienia Skutecznych dla Zabrza, zmarła w minioną sobotę w Szpitalu Miejskim w Zabrzu po przegranej walce z covidem. Miała 75 lat. Jej pamięć uczczono minutą ciszy podczas poniedziałkowej sesji Rady Miasta. Przypomniano jej zaangażowanie, które dzięki wsparciu prezydent miasta Małgorzaty Mańki – Szulik zakończyło się wykupieniem większej części pohutniczych mieszkań z rąk biznesu przez gminną spółkę ZBM-TBS, za 33 mln złotych.

Każdy, kto miał okazję poznać Panią Hanię osobiście wie, że była dobrym człowiekiem i empatycznym społecznikiem, myślącym bardziej o innych niż o sobie, a przy tym osobą głęboko religijną. Protest zainicjowany przez nią i dużą grupę mieszkańców na przełomie wieków pokazał z czasem, że zabrzański problem to tylko czubek góry lodowej, wynikający z wadliwego prawa w całej Polsce. Niestrudzenie przez długie lata mówiła otwarcie o krzywdzie, jaką wyrządzono najemcom mieszkań zakładowych, którzy choć formalnie nie byli ich właścicielami, często sami je budowali i remontowali w czasach „komuny”. Często jeździła do Warszawy, próbowała zainteresować tematem najważniejszych polityków i doprowadzić do zmiany prawa. Nieraz gościła w telewizyjnym programie Elżbiety Jaworowicz jako ikona walki o godność ludzką.

Była dobrą duszą towarzystwa, choć nigdy się nie narzucała. Chodziła na mecze Górnika, wspierała duchem prezydenta RP Andrzeja Dudę i obecny rząd we wprowadzanych zmianach społecznych. Do zabrzańskiego PiS jednak nigdy się nie zapisała, pozostając apolityczną społeczniczką. Ostatnio napisała książkę o dziejach swej rodziny, po czym zabrała się za pisanie kolejnej, o historii 20-letnich zmagań jej stowarzyszenia z państwem i prawem. W związku z tym zapowiadała niedawno swą wizytę w naszej redakcji by przejrzeć archiwalne wydania GŁOSu. Niestety, nie zdążyła…

Miałem zaszczyt poznać ją zawodowo ponad 20 lat temu, gdy z nieznanej nikomu osoby stała się nagle rozpoznawalna w całym kraju. Nigdy jednak nie brylowała lecz z przejęciem mówiła o losie skrzywdzonych lokatorów sprzedanych jak żywy inwentarz i skazanych na coraz wyższe czynsze. Gdyby nie jest determinacja i zrozumienie, jakie jej środowisko znalazło w obecnych władzach miejskich, wielu zabrzan mogłoby skończyć tak, jak wielu warszawiaków w tamtejszych „spadkowych” kamienicach majętnych cwaniaków. W tym kontekście najbardziej znamienne jest, że Ona sama nigdy nie dorobiła się na swym zaangażowaniu, nie awansowała też na żadne intratne stanowisko. Żyła skromnie z podstawowej emerytury w swym wywalczonym mieszkaniu w bloku. Jej nagła śmierć zamknęła pewien ważny rozdział w historii miasta. Zegnaj Pani Haniu. Do zobaczenia w Niebie…

PRZEMYSŁAW JARASZ