TEATR. Jeżeli z tytułu najnowszej sztuki pokazywanej w Teatrze Nowym w Zabrzu wywnioskujesz, że zobaczysz dramat, komedię lub jakiekolwiek innego rodzaju rozważania na temat miłości to się grubo mylisz. Kocham Marka Koterskiego w reżyserii Krzysztofa Prusa to bowiem historia o... pieprzeniu. Oglądamy prawie wyłącznie rozterki bohatera polegające na ssaniu penisa czy przedwczesnym wytrysku. Żeby było lepiej widać (na szczęście jednak nie widać) nawet łóżko, wokół którego i na którym toczy się akcja, przechylone jest w kierunku widzów. Po kinowym erotyku (50 twarzy Greya) mamy zatem do czynienia z teatralnym, nieco bardziej wysublimowanym tego typu gatunkiem „sztuki”. Na szczęście spektakl broni się dzięki świetnej grze Grzegorza Cinkowskiego i Joanny Romaniak, dzięki którym publiczność nagradza widowisko gromkimi brawami.

Fizyczne (nie)dobranie tej pary aktorów budzi lekki uśmiech. Potem niektóre sceny z tego powodu także mogą się wydawać nieco śmieszne. Najcenniejsze aktorsko są jednak monologi (mini monodramaty) w wykonaniu Cinkowskiego. To on używając zawodowego żargonu – ciągnie cały spektakl. Chwilami dreszcz po plecach przechodzi... Jakaż szkoda, że jego dramatyczny tekst obraca się niestety właściwie tylko wobec jednej sprawy, jednego problemu i zagadnienia – spełnienia i radości seksualnej. Sprawy samotności, pragnienia drugiej osoby, nałogu alkoholowego, kawalerskich nawyków, „inteligenckiej dupowatości” (jak w znanych filmach Koterskiego) schodzą na plan drugi. Głębszej treści jest tyle, co kot napłakał. A może chodzi autorom o to, by pokazać, że współczesna miłość właśnie tak wygląda, że została spłycona do tylko tej jednej postaci i że współczesny człowiek nawet „z tym” nie daje sobie rady? No tak, ale sztuka dzieje się kilkadziesiąt lat temu, o czym świadczą stacjonarne telefony czy „maluchy” oraz pociąg PKP służący w scenicznej akcji (pozałóżkowej) do komunikacji. Tak więc z seksem to problem stary? O tym świadczyć może także tekst służący za dramatyczną klamrę, a wyjęty z dawnego Mistrza i Małgorzaty Bułhakowa o pragnieniu pięknej miłości, nieznajomej, która napada na nas jak morderca...

O tym jednak jest bardzo mało.