TRZY NA CZY. ARKADIUSZ PŁOMECKI (44 lata) – twórca Studia Architektury i znany projektant z 20-letnim stażem. Jest członkiem zarządu Stowarzyszenia Architektów Polskich, a także wielokrotnym jurorem w najważniejszych konkursach tej branży. Był m.in. członkiem zespołu sędziowskiego, który wybrał kształt nowego Muzeum Śląskiego w Katowicach. Zaprojektował między innymi plac Jana Pawła II w Rudzie Śląskiej, a ostatnio wraz żoną Sylwią (rodowitą zabrzanką) i Sebastianem Boreckiem, zajął się tematem zagospodarowania czterech komór w kopalni Guido, w które 6 lipca zostały oddane do użytku, z przeznaczeniem dla turystów, w tym melomanów (czytaj TUTAJ).

- Czy projektowanie podziemnych komór zabytkowej kopalni Guido było dla pana szczególnym wyzwaniem?

- Oczywiście, to nie była zwykła sprawa. Jestem Ślązakiem i czuję się związany z regionem, jego architekturą, kształtem i krajobrazami. Co prawda sam w podziemnych chodnikach wcześniej byłem jako uczeń szkoły podstawowej, kiedy w ramach wycieczki prezentowano nam zawód górnika, zachęcając do jego nauki w przyszłości. Zdecydowałem się jednak na coś innego. Za to mój ojciec był związany z górnictwem. Też projektował, lecz nie przestrzenie, a kombajny górnicze.

- Czy praca dla Guido nastręczało jakichś szczególnych trudności?

- Projekt powstał po długich konsultacjach i analizach, które przeprowadzaliśmy wraz z inwestorem. Problemem była infrastruktura – przeprowadzenie wentylacji czy ogrzewania - ale wspólnie dochodziliśmy do odpowiednich rozwiązań. Ostatecznie w komorze kompresorów, warsztacie mechanicznym i hali pomp uwypukliliśmy ich pierwotny charakter, podkreśliliśmy industrialny charakter. Najbardziej jednak dumni jesteśmy z komory K8, gdzie musieliśmy połączyć dwie sprzeczności – sztukę wysoką, która… zjeżdża w podziemie. Stąd też jej nieco świątynny charakter.

- Czy więc jej kształt jest pochodną ograniczeń narzuconych przez infrastrukturę?

- To typowy przykład paradoksu projektowania, kiedy narzucone ograniczenia wyzwalają w nas twórczość i naprowadzają na rozwiązywanie problemów. W tym przypadku chodziło o przyszłe przeznaczenie tego miejsca, gdzie ma fukncjonować sztuka najwyższego pułapu. Duże znaczenie miała też akustyka, bowiem w komorze panował ogromny pogłos i odbiór muzyki był co najmniej zaburzony. Ostatecznie w naszym projekcie z estetyki tego miejsca wyniknęła jej funkcjonalność.