TRZY NA CZY. AGNIESZKA DZIDUSZKIEWICZ (41 lat) - jest absolwentką III Liceum Ogólnokształcącego w Zabrzu. Kiedyś związana była zawodowo z zabrzańskim Domem Muzyki i Tańca. Miłość do fotografii odziedziczyła po ojcu, z którym przeszła całą szkołę analogowej techniki. Teraz wraz z 21-letnią córką Anią prowadzi firmę specjalizującą się w wykonywaniu zdjęć małych dzieci, a ostatnio z narodzin. Prowadzi także zawodowe szkolenia fotograficzne. Nie wie co to urlop, za to wiele czasu spędza na spacerach z trzema psami (dwa z nich to przygarnięte bezpańskie). Obecnie mieszka w Gliwicach.

- Czy trudno jest fotografować małe dzieci?

- Pierwsze zdjęcie „na zamówienie” robiłam Bartusiowi, kilkudniowemu synowi przyjaciółki. Na początku trochę się tego wieku obawiałam, ale okazało się, że nie było czego. Wbrew pozorom im mniejsze i młodsze dzieci, tym lepszymi są modelami. Niemowalki są spokojne, dużo śpią, nie dyskutują... Gdy mam do czynienia ze starszakami, to muszę podjąć z nimi rozmowę, wymyślić jakąś zabawę. Za każdym razem jednak staję się „ciocią”, bo spotkanie trwa dobrych kilka godzin i powstają setki zdjęć. Aby ujęcia oddawały lepiej charakter młodej osoby, muszę przecież dobrze ją poznać, jej przyzwyczajenia, zachowania. Żeby zatem zrobić dobre zdjęcia, nie tylko potrzebna jest technika, sprzęt i umiejętności, ale także zdolności psychologa. I dużo czasu.

- Czy w szpitalu, podczas wykonywania fotografii noworodkom, też może sobie pani zorganizować komfortowe warunki pracy?

- W szpitalu więcej godzin upływa na oczekiwaniu. Przeznacza się na go na rozmowę z rodzicami (także z ojcem będącym przy porodzie). Staję się częścią rodziny, osobą w jakiś sposób odpowiedzialną za ten jakże ważny moment w jej historii. I potem jest dosłownie kilka minut, by zrobić dobre zdjęcia. Muszę zatem być dobrze przygotowana na ten moment, przewidzieć pewne sytuacje, choćby takie jak zachowanie lekarzy, położnych. Muszę także wcześniej przygotować sprzęt i swoją pozycję, biorąc pod uwagę specyficzne szpitalne kolory „studia” i jego oświetlenia.

- Czy lepiej robić portrety w plenerze czy w studio?

- Najlepsze jest naturalne oświetlenie, a naturalne tło może podkreślać ważne cechy modela czy wydarzenie z jego życia. Niestety nie zawsze pozwalana na to pogoda, a czasem niektóre zdjęcia ze względu na charakter muszą być wykonywane w studio. Często posiłkuję się wtedy rekwizytami. Wykorzystuję wtedy przedmioty z babcinej szuflady bądź kupuję współczesne najprzeróżniejsze sprzęty. Rekwizyty przenoszą też oczywiście sami zainteresowani – ulubione przytulanki czy nawet części ubioru. W tym roku np. laureat konkursu GŁOSu Fotografia z Mamą (patrz str. 15) miał na sobie m.in. koszulkę Górnika Zabrze. Mimo, że „wychodził” mu nowy ząbek i trochę z tego powodu cierpiał, był świetnym modelem. Rewelacyjnie też współpracowała Mama.