TRZY NA CZY. MAREK JURKIEWICZ (65 lat) - od 2005 roku jest dyrektorem trzech zakładów aktywności zawodowej w Zabrzu (ul. Hagera). Absolwent Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego i podyplomowych studiów dziennikarskich (był przez jakiś czas publicystą Nowin Gliwickich), ekonomicznych oraz zarządzania. Współzałożyciel Fundacji Nadzieja-Dzieci, zajmującej się głównie dziećmi i młodzieżą niepełnosprawną z terenu miasta i powiatu Gliwic i Zabrza, której podlegają zabrzańskie zakłady aktywności zawodowej.

- Czy zakład aktywności zawodowej różni się od „normalnych” firm?

- Głównym naszym celem jest rehabilitacja zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych, polegająca na przygotowaniu ich do aktywnego i samodzielnego życia oraz radzenia sobie na wolnym rynku pracy. Stwarzamy im warunki identyczne do tych, z jakimi spotkają się w przyszłości w innych firmach. Z tego punktu widzenia zakład aktywności zawodowej jest zwykłym miejscem pracy. Obowiązuje tu dyscyplina i kodeks pracy, uczymy też umiejętności i odpowiedzialności pracy grupowej. Swoje usługi i produkty sprzedajemy na rynku, co wiąże się z odpowiednią jakością, terminowością i konkurencyjnymi cenami. Jesteśmy jednak zakładem non-profit, a ewentualne nadwyżki przeznaczamy na inne formy rehabilitacji pracowników.

- Czy lata pracy w zawodzie dziennikarza pomagają panu na obecnym stanowisku?

- Moja praca wymaga samodzielności, ustawicznego uzupełniania wiedzy, zdobywania informacji i ich selekcji, umiejętności rozmowy z ludźmi, czyli wszystkiego, czego wymaga się od dobrego dziennikarza. Przydaje się to zwłaszcza, gdy trzeba podejmować decyzje. Jednak dziennikarz odpowiada tylko przed sobą, gazetą i czytelnikami, zaś moje obecne decyzje ważą na losie kilkuset ludzi. Dlatego w odróżnieniu od poprzedniej pracy, gdzie mogłem być bezkompromisowy, muszę czasem schować osobiste ambicje i wybrać rozwiązanie optymalne dla firmy i pracowników.

- Czy ma pan jakieś szczególny powód do dumy?

- Nawet gdybym ograniczył się jedynie do statystyk, to liczba naszych pracowników, którzy w ostatnich latach znaleźli pracę w „normalnych” firmach plasuje nas na pierwszym miejscu wśród wszystkich siedemdziesięciu zaz-ów działających w naszym kraju. Podczas gdy tam są to pojedyncze przypadki w roku, u nas aż 10-15 procent pracowników odchodzi do „otwartych” zakładów. Tylko najciężej chorzy pracują u nas do emerytury. Satysfakcję daje też to, że dla większości naszych podopiecznych to pierwsza praca w życiu i gdyby nie ona, siedzieliby bezczynnie w domu. U nas uczą się też korzystania ze środków masowego transportu, nawiązują przyjaźnie, a nawet poznają życiowych partnerów.