TRZY NA CZY. STANISŁAW BIL (lat 46) - jest z wykształcenia technikiem górniczym ze specjalnością automatyzacji, ale dał się poznać zabrzanom jako piłkarz ręczny Pogoni Zabrze. Mistrzem cukierniczym jest jego żona Małgorzata, z którą od wielu lat prowadzi rodzinną cukiernię Żak przy ulicy 3 Maja. A sport do dziś jest jego hobby, gra bowiem ponadto w piłkę nożną i jeździ na rowerze. Z kolei 15-letni syn jest piłkarzem Gwarka, a córka kończy Akademię Wychowania Fizycznego na wydziale turystyki i rekreacji. Wakacje (lubią ciepło!) prawie zawsze spędzają razem z przyjaciółmi w Chorwacji.

- Czy rzeczywiście ręcznie robione pączki są najlepsze?

- Najsmaczniejsze są te wyrabiane według sprawdzonych tradycyjnych receptur, bez dodawania ulepszaczy i konserwantów. Nie można także poprawiać „metodą babci” proporcji mąki, drożdży, jajek, cukru i spirytusu (by nie chłonął tłuszczu). Zupełnym błędem jest smażenie na maśle, bo się... zapali. Automatyzacja nie ma generalnie wpływu na smak. Mimo to w naszej cukierni stosujemy ręczną robotę, czyli kulanie krepli, choć ze środy na tłusty czwartek wyrabiamy jakieś 8 tysięcy pączków. Ta noc ma z tego powodu mało w sobie z cukierniczej poezji – to ciężka, a nie słodka praca.

- Czy przy „piecu” staje wtedy cała rodzina?

- Najpierw na spokojnie zapewnić sobie trzeba odpowiednią ilość dobrych produktów. Potem zaś przydaje się każda para rąk, nie tylko do kulania, ale też przenoszenia i ustawiania pełnych blach na półkach, gdzie pączki dojrzewają itd. Minimum sześć osób całą noc i potem czwartek do południa zasuwa jak sprawna lokomotywa. Najdrobniejsza awaria tej „maszynerii” to klęska. Parę lat temu takiej newralgicznej nocy padło nam zasilanie, a zatem ogrzewanie... Na szczęście elektrycy dość szybko uwinęli się z naprawą. Dostali od nas potem duże torby słodkości. Pewnie pamiętają to zdarzenie do dziś, tak jak ja.

- Czy pan zje dzisiaj dla przyjemności pączka?

- Oczywiście. Tak zresztą nakazuje tradycja, a ja się jej trzymam. Pilnuję jednak, by się nie objadać. Kiedyś po ciężkiej nocy, kiedy to wszystkim z wysiłku, temperatury i smażonego tłuszczu, oczy dosłownie wychodziły na wierzch, a mózg pęczniał jak drożdże, jeden z pracowników założył się ze mną, że zje blachę upieczonych przed chwilą ciast. Przegrał i dodatkowo, po spałaszowaniu ponad piętnastu sztuk, okupił te zawody bólem brzucha. Nie można przesadzać. A tak prywatnie, to żona i córka czasem biorą się za pieczenie (w mieszkaniu) typowo domowych wypieków, np. placków z jabłkami. Tylko, że ochota na nie rzadko trafia w tłusty czwartek. Dziś, i to nie tylko dlatego że (od strony żony) z dziada pradziada jesteśmy cukiernikami, delektujemy się kreplami.