TRZY NA CZY. PETER SCHMATOLLA urodził się w 1943 roku w Zabrzu-Mikulczycach, jako siódme dziecko w górniczej rodzinie. Od zawsze uwielbiał malować, Śląsk upamiętniał jako kolorową krainę. Tworzył kartki świąteczne i sprzedawał na targu pomagając finansowo rodzinie. Potem jako członek górniczego klubu plastyków miał kilka wystaw. W 1970 roku wyjechał do NRD i zamieszkał koło Drezna, w 1983 roku przeniósł się bardziej na zachód, do Essen. Jego obrazy ukazujące architekturę przemysłową zachwycają wielu fachowców nowoczesnością (kompozycją i rysunkiem).  

- Czy pamięta pan obrazy malowane w Zabrzu?

- Choć było to dawno, mam przed oczyma zajęcia plastyczne w zakładowym domu kultury kopalni Zabrze prowadzone przez Krystynę Jędrzejowską–Nowak. Mam z tamtego okresu nawet pamiątki, np. plakaty ekspozycji. Jak widzę w Zabrzu zachowały się także pamiątki po mnie, bo ten obraz który wisi za mną jest właśnie z tamtego okresu. Miasto bardzo się zmieniło... No np. gdy po długim przebywaniu na Zachodzie przyjechałem pierwszy raz do Zabrza, pierwsze kroki skierowałem do dawnego Muzeum Miejskiego przy Placu Krakowskim. Wielce się zdziwiłem. Skąd miałem wiedzieć ,że muzeum ma nowe piękne sale (Cafe Silesia), tylko w innym miejscu?

- Czy w Niemczech cały czas pan malował?

- Pracowałem, na malowanie nie było czasu. Tęskniłem do tego, ale nie było ani warunków ani miejsca, jakoś tak... W zakładzie pracy (jeszcze w NRD) wykorzystywano mój talent do malowania plakatów na święta państwowe, ale trudno to nazwać twórczością. Potem pracowałem jako lakiernik, co także nie ma wiele wspólnego ze sztuką. Do sztalug powróciłem wreszcie, gdy zachorowała żona i potem musiała się leczyć w sanatorium. Farby i pędzle mnie uspokoiły. Od roku 2008 stworzyłem ponad sto obrazów. Nie tylko o tematyce industrialnej, ale także portrety i akty. Były pokazywane w tym roku w Essen.

- Czy należy pan w Niemczech, podobnie jak przed laty w Zabrzu, do jakiegoś zespołu artystów amatorów?

- Tak. Jest nas kilkanaście osób, bardzo różnej profesji. Przeważają starsi i emeryci jak ja, ale jest też kilku młodych. Tworzymy jednak „prywatną” grupę, nie podlegamy żadnej instytucji ani też nikt nas nie wspiera finansowo. Spotykamy się dawnym sklepie jednej z naszych członkiń, przerobionym na nibyklub i tam zajęcia z nami prowadzi artysta-plastyk, któremu po prostu płacimy za lekcje. Ponadto zrobiłem sobie pracownię w domu, zagospodarowałem na ten cel jeden z pokoi. Żona często do mnie tam zagląda i żywo interesuje się tym moim hobby. Razem ze mną przyjechała zresztą na wernisaż do Zabrza.