TRZY NA CZY. ELŻBIETA SKWARCZYŃSKA-ADRYAŃSKA mieszka w Gliwicach, ale urodziła się w Zabrzu i z tym miastem jest mocno związana. Z wykształcenia jest architektem (ukończyła Politechnikę Śląską), ma tez uprawnienia konserwatora zabytków. Przez piętnaście lat pracowała w gliwickim biurze projektów, rysowała projekty domów oraz prowadziła nadzór budowlany. Robotnicy jej nie lubili, bo nie dało się z nią „za flaszkę” ukryć nawet drobne niedoróbki. Gdy jej dzieci (obecnie trzej synowie i dwie córki) się usamodzielniły, zafascynowała się lotnictwem i wstąpiła do gliwickiego aeroklubu oraz stowarzyszenia modelarzy. Została rzecznikiem prasowym całego środowiska i by dobrze wykonywać pracę ukończyła dziennikarstwo prowadzone przez księdza Tischnera na Papieskiej Akademii Teologicznej. Pracowała najpierw w Dzienniku Zachodnim, a potem w dziale promocji zabrzańskiej firmy Voigt. Od ponad sześciu lat związana jest z GŁOSem. Jej ojciec jest zasłużonym żołnierzem Armii Krajowej, więźniem sowieckiego łagru, sam wychował dwie córki, których mama za młodu zmarła. 

- Czy lubisz trudne wyzwania?

- Lubię ekstremalne sporty i co zatem idzie także w życiu niczego się nie boję. Konno zaczęłam jeździć jeszcze w szkole podstawowej, do szybowca także wsiadłam już dawno temu. Z braku czasu nie zdążyłam wyrobić oficjalnie patentu pilota, w związku z czym za sterami siadam jedynie poza krajem. A za granicę jeździłam z dziećmi maluchem aż do Grecji. Kiedyś wracałam przez góry Kosowa ogarnięte regularną strzelaniną. Byłam też w Chorwacji, by ratować zabytki architektury, gdy ten kraj ogarnięty był wojną. Nie straszne mi żadne środowisko ani miejsce a zatem dobrze czuję się jako dziennikarz. Podejmę się każdego najtrudniejszego tematu.

- Czy nagrodzony w Silesia Press tekst wymagał szczególnego wysiłku?

- Nie był ani szczególnie trudny ani łatwy, choć sama opisywana historia trwała kilka miesięcy. Wykorzystując doświadczenie udało mi się normalnym trybem, bez uciekania się do „dziennikarskiej walki”, czyli przypierania rozmówców do ściany, opisać rzetelnie sprawę. I co najbardziej mnie cieszy - artykuł odniósł skutek. Nie liczę bowiem nigdy na podziękowania, ani słowa uznania – tych, my dziennikarze otrzymujemy tak niewiele, że ktoś o słabszym kręgosłupie może się zniechęcić. Zazwyczaj wieszają na nas psy, krytykują, obwiniają o wszelakie zło albo oskarżają.

- Czy nie boisz się procesów sądowych?

- W dzisiejszych czasach istotnie w sądzie można łatwo przegrać nie stosując się do zawiłych paragrafów i przepisów. Jako dziennikarz dochodziłam dzięki pomocy adwokata swych racji opisanych wcześniej w Głosie i przed obliczem Temidy wygrałam. W sprawie moich tekstów przychodzą także do redakcji niedorzeczne prośby o sprostowania. Ja bowiem zawsze mówię (i piszę), to co myślę i czasem jest to ostre. Już raz zresztą z powodu mego ciętego języka (a to w sprawach prywatnych) straciłam pracę w innej gazecie. Żeby było śmieszniej, wcześniej przyjęto mnie tam właśnie z powodu ostrego języka, mówienia prawdy prosto w oczy. Wiem, że z tego powodu wiele osób mnie nie lubi, ale mam też przyjaciół. W dziennikarstwie się realizuję, to mój żywioł. Mam 62 lata, ale na żadną emeryturę nie idę!
Rozmawiał (km)