TRZY NA CZY. KS. ARTUR CHWASZCZA - wychowywał się w Zabrzu-Zaborzu, skończył też zabrzańskie technikum mechaniczne, po którym udał się do seminarium. Święcenia kapłaństwa przyjął 14 maja 2005 roku, a posługę duszpasterską rozpoczął w parafii Wniebowzięcia NMP w Bytomiu, a potem pełnił posługę w parafiach w Bytomiu-Rozbarku i Gliwicach-Sikorniku. We wrześniu ubiegłego roku otrzymał zgodę na wyjazd na misje do Boliwii, do obszaru wikariatu apostolskiego Ñuflo de Chávez, gdzie spędzi co najmniej 6 lat. Do Zabrza może przyjechać na wakacje, raz na dwa lata.

- Czy decyzja o wyjeździe na misje długo się rodziła?

- Myślałem o takiej drodze już w seminarium. Pragnąłem wyjechać do miejsca, gdzie brakuje księży. Chciałem też pisać pracę magisterską o misjonarzach w Brazylii, choć ostatecznie mój promotor nakierował mnie na temat misji w świetle dokumentów papieskich. Boliwia pojawiła się na kilka dni przed pójściem do biskupa z prośbą o wyjazd, kiedy jeden z ojców franciszkanów podpowiedział mi, że tam jest polski biskup, Antoni Bonifacy Reimann, który potrzebuje księży. Odebrałem to jako podpowiedź samego Jezusa. I teraz jestem bardzo zadowolony z tej decyzji, bo to kraj bogaty w kolory i tradycję.

- Czy opieka duszpasterska wygląda inaczej niż w Polsce?

- Skierowano mnie na parafię, gdzie przez ostatni rok nie było na stałe księdza. Jestem tutaj administratorem i mam pod opieką 18 dość odległych od siebie wiosek. Pomagają mi w nim trzy siostry zakonne, Boliwijki. To teren tropikalny, ale i rolniczy. W przeszłości przybyli tu ludzie ze wszystkich stron kraju, więc gołym okiem widać wielką różnorodność kulturową. Mszę uświetnia się często nie organami, ale gitarą i instrumentami dętymi, a sakramenty sprawuje się nie zawsze w kościołach, ale w wioskowych zakątkach.

- Czy wierni z Ameryki Południowej bardzo różnią się od Europejczyków?

- Ludzie tutaj o wiele bardziej eksponują na zewnątrz swoją przynależność do Kościoła. Choć niestety nie zawsze idzie to w parze z zaangażowaniem w jego życie... Choć z drugiej strony, gdy zaproponuje się dzieciom i młodzieży jakąś aktywność w parafii, to zawsze są otwarci. Nieco gorzej jest z dorosłymi, którzy całe dnie spędzają na polach. Pracy jest więcej niż w Polsce, bo z racji klimatu żniwa są tutaj nawet 2-3 razy w roku! Wziąłem sobie jednak do serca takie zdanie: jestem tutaj dla nich, a nie oni są dla mnie.