TRZY NA CZY. KRYSTYNA ROŻEK–LESIAK, doktor nauk medycznych, specjalistka onkolog oraz chorób wewnętrznych, jest pomysłodawczynią i prezesem powstałego w 1988 roku stowarzyszenia Misericordia. Początkowo organizacja ta zajmowała się niesieniem w Zabrzu wszelkiej pomocy osobom biednym i wykluczonym społecznie. Z czasem, gdy te działania przejęły urzędowe i profesjonalne instytucje, Misericordia zaczęła się zajmować szeroko pojmowaną edukacją. W jej ramach działa Centrum Kształcenia Ustawicznego Wszechnica Zabrzańska i prowadzone są programy edukacyjne dla osób w każdym wieku: od szkół podstawowych po uniwersytety. Ma trzech synów: Jana, Andrzeja i Marcina (pracuje w Urzędzie Miejskim).  

- Czy teraz, po oficjalnym oddaniu do użytku wyremontowanego obiektu na potrzeby Wszechnicy Zabrzańskiej, uda się pani na zasłużony odpoczynek?

- Ależ skąd. To jedynie finał pewnego etapu aktywności nie tylko mojej, ale całego zespołu stowarzyszenia Misericordia. Finał wielce radosny, a zarazem początek kolejnych wyzwań. Proszę sobie wyobrazić, że nasze stowarzyszenie wygrało marszałkowski konkurs (dofinansowywany z Unii Europejskiej) na... budowę nowego obiektu na potrzeby edukacyjne! Stanie pomiędzy ulicami Piotra Skargi i Lompy. Już tym żyjemy, a tu jakby było mało, dotarła kolejna miła informacja – otrzymaliśmy wsparcie ministerstwa na rozwinięcie programu edukacyjnego dla wydobywania ludzi bez odpowiednich zasobów finansowych z cyfrowego zacofania, czyli na ich kształcenie i sprzęt komputerowy.

- Czy starczy pani na wszystko czasu?

- Ta działalność to moje hobby. Jeszcze niedawno prowadziłam gabinet lekarski, ale nie dawałam rady pogodzić pasji zawodowych ze społecznymi. Jestem zatem na emeryturze, ale myślę, że zapału mi nie zabraknie. Dużego wsparcia – nie tylko we Wszechnicy i Misericordii – udzielają mi trzej synowie. Bez nich i całej rzeszy przyjaciół nie osiągnęłabym wiele. Może to właśnie także otoczenie sprawia, że ciągle jestem aktywna i ciągnie mnie do czegoś nowego. Choć racja – na jedną rzecz ciągle brakuje mi czasu. Powinnam wreszcie dogłębnie poznać tajniki komputerów i Internetu. Może w tym celu skorzystam wreszcie z któregoś z naszych programów edukacyjnych?

- Czy zatem można powiedzieć o pani: „nowoczesny człowiek starej daty”?

- A to nie mnie oceniać. Ja przez trzydzieści lat byłam także pedagogiem, więc siłą rzeczy musiałam czasem komuś wystawić cenzurkę. Teraz kolej na innych. Co zaś do zasad, to mam taką jedną, której nie zmienię: dużo czytam i to także gazet. Bywa, że mam na biurku tyle prasy, iż nie zdołam wszystkiego przeczytać. Cenię sobie informacje i materiały prasowe. Te drukowane są lepsze, pełniejsze niż emitowane w telewizji.