ROWERY. Zbudowanie takiego wehikułu jest sztuką, a jeżdżenie nim też, bo trudno utrzymać równowagę. Napęd ma na przednie koło, więc przy zakręcaniu, lepiej nie pedałować. Czasem zresztą się nawet nie da tego robić. – Jako jedyny z grupy osób, które go stworzyły, potrafię na nim im jeździć – mówi zabrzanin Mariusz Jamroży.

Jego rower nie nadaje się do pokonywania trudnych tras. Przez wertepy nie przejedzie, dlatego każdy wyjazd wymaga chwili namysłu: droga musi być logistycznie przeanalizowana i biec dobrze utrzymanymi nawierzchniami. – Ale potem jaka jest wygoda – zachwala Jamroży. – Bóle kręgosłupa nie grożą, nogi nie cierpną. Nie trzeba kolarskich pampersów (specjalne spodenki z miękką wkładką – przyp. red.), bo przecież siedzimy jak na tronie.
Tak właściwie, to na jego rowerze siedzi się właściwie jak w… trabancie, bo fotel pochodzi właśnie ze starego zdezelowanego NRD-owca. Reszta części to kawałki z innych zezłomowanych rowerów. – Wykorzystaliśmy dawne komunijne „baki” znalezione w garażu. Wraz z kolegami spawaliśmy i składaliśmy go z fragmentów jakieś pół roku. Projekt znalazłem w Internecie. Choć posiłkowałem się rysunkami technicznymi nie obeszło się bez komplikacji. Nasza stal okazała się licha, ewentualnie to my coś pokpiliśmy, bo rower podczas pierwszej jazdy się złamał. To był mój pierwszy i ostatni upadek na nim. Teraz śmigam na nim nawet ponad 40 km/h.

pełny tekst w drukowanej wersji tygodnika dostępnej w sprzedaży